Fijn dat ik kan fietsen

Vorige week kreeg ik een acceptgiro voor het verlengen van de fietsverzekering voor mijn e-bike. Is het alweer 3 jaar geleden dat ik deze fiets koos? Mijn oude fiets was na een aanrijding (gelukkig zonder lichamelijke schade) total loss verklaard. Als leenfiets kreeg ik een e-bike mee. Dat was het moment dat ik ging nadenken over wat voor fiets ik terug wilde hebben.

Met mijn woon-werkafstand van 11 km was het voor veel mensen om me heen duidelijk: “koop toch gewoon een e-bike”. Toch twijfelde ik lang. “Is zo’n fiets echt nodig? Ik fiets toch al 2 jaar die afstand met een gewone fiets. Dat kan ik best. Zo oud ben ik nog niet. En hoeveel stroom kost zo’n fiets? Een gewone fiets is beter voor het milieu…”. Het duurde een maand voor ik een nieuwe fiets had gekozen, en al koos ik wel een e-bike, die twijfels bleven.

En toen kreeg ik een hersenbloeding. Zes weken na mijn hersenoperatie oefende ik met de ergotherapeute of het verantwoord was dat ik weer ging fietsen. Want, fietsen was ik niet verleerd maar in het verkeer zijn zoveel prikkels. Ik “slaagde” na 2 oefenritten, waarbij we ook nog praatten tijdens het fietsen.

Ik fietste daarna steeds meer. Naar revalidatie, naar de bedrijfsarts, naar mijn werk en naar mijn andere afspraken. Maar ook fietste ik in de zomer, als het erg warm was. Langere afstanden in plaats van te gaan wandelen. Ik rijd geen auto meer nadat ik mijn hersenbloeding kreeg. Daarom is het nu wel extra fijn dat ik koos voor een e-bike. Qua lichamelijke conditie kan ik nog best op een gewone fiets rijden, merkte ik bij vakanties op de Waddeneilanden. Maar toch, dat kost wel meer energie en die energie kan ik beter gebruiken voor de psychische belasting die fietsen ook met zich meebrengt.

Kortom: ik ben nu blij met mijn e-bike!