Een eyeopener

Sterke factor

Nadat mijn zoon een hersenschudding had opgelopen op 4,5 jarige leeftijd is het bij ons thuis een vaak besproken onderwerp en weten wij als geen ander dat het niet altijd met 6-8 weken over is.

Ik ben altijd de sterke factor in ons gezin en ga maar door met zorgen voor mijn kinderen en dierbaren en vaak ten koste van mijzelf.

Geregeld hoor ik dan ook van instanties: als jij omvalt hebben we pas echt een probleem….

Maar ik moet.. er is geen personeel die het van mij overneemt …

Die bewuste dag was ik met de kinderen voor het eerst eens op woensdagmiddag samen naar de bioscoop gegaan. Wat een feest!! Zelf liep ik al ruim drie weken met hartkloppingen (stress dus) en dacht: uit huis, gewoon gaan.. We hadden het super gehad.. de slagbomen hadden storing en omdat ik er niet bij was met mijn gedachtes en de hartkloppingen liep ik zo recht uit naar de ingang en heb totaal een andere slagboom niet gezien.

De kans dat hij je raakt als je dwars oversteekt is minimaal maar exact op het moment dat ik daar liep werd deze storingsvrij en zakte naar beneden en viel vol op mijn hoofd!

Ik ben doorgelopen, na een aantal meters riep ik pas auw, doorgelopen, kaartje gehaald en terug in de auto besefte ik pas wat er was gebeurd. Nog was ik er duidelijk niet bij en pas thuis aangekomen kwam alles binnen en dacht ik snel slapen met de kinderen dan trekt de pijn wel weg.

Die nacht kreeg ik vreselijke hoofdpijnen, enorm misselijk, oorsuizingen en een ruis in mijn hoofd. Nog ging ik gewoon door. De kids naar school gedaan, vergaderd over ze en toen naar de huisarts en was de diagnose al heel snel gemaakt.

Een hersenschudding ….

Ik wist het zelf, ik hoorde de diagnose en nog ontkende ik het.. ik moest door voor de kinderen.

Beroerd

De kinderen uit school halen, met ze naar de kapper, zorgmanege en door.. tot ik eind van de middag zo beroerd werd. Inmiddels had ik mega hoofdpijn, oorsuizingen, duizelig, een soort ruis in mijn hoofd (hersens), kon geen daglicht verdragen, geen schermen en alle geluiden klonken mega hard.

Nog was er geen instantie die mijn kinderen van mij over kon nemen.

Gelukkig kwam mijn moeder, reddende engel, helpen en kon ik naar bed. Ik heb dagen geslapen in het donker zonder geluid, licht en schermen. 

Het besef raakte mijn beide kinderen hard. Vooral mijn jongste zoon: die was zijn veilige haven kwijt!

Ik heb gepraat als brugman. Dat ik weet wat er kan gebeuren en beloofd dat ik voor mijzelf ga zorgen zodat ik er niets aan over houd en dat het ook gewoon alleen een hersenschudding kan zijn. Van binnen voelde ik stiekem dezelfde angst!

Tijdbom

De dagen sleten en al snel kreeg nog meer respect voor mijn oudste zoon dan ik al had. Hoe doet hij dit elke dag?! Dag in dag uit dealen met al deze geluiden waar wij ons in het dagelijks leven amper bewust van zijn!

De tikkende klok leek wel een tijdbom, hakken waren een hel, schermen of een boek lezen, hoe dan?! Het is te bizar om uit te leggen hoe alles binnenkwam en hoe ik het ook probeerde ik was niet in staat om me voor deze alledaagse geluiden af te sluiten.

Nu pas begrijp ik waarom hij steeds zo boos wordt op zijn broertje, die de hele dag geluidjes produceert. Het is mij al geregeld te veel maar in die tijd kon ik het ook niet aanhoren en heb hem gesmeekt om echt te fluisteren, zelfs dan komt het mega binnen.

Gelukkig begin ik aardig op te knappen en kunnen wij nu ook zeggen: je kan ook gewoon alleen een hersenschudding hebben. Maar wat is mijn respect die ik al had nog veel meer gegroeid voor mensen die snel overprikkeld raken. Ik merk dat ik snel weer overga in alle dag nu het beter gaat en nu ik dit artikel schrijf het besef weer terugkomt en ik als eerst ga zoeken naar klokken die geen tikkende geluidjes maken! 

Ik geloof zeker dat er dingen voor een reden gebeuren. Hier heb ik een wijze les uitgeleerd. Ik werd letterlijk gedwongen om stil te gaan zitten en me time te nemen én ik heb een beetje mee mogen maken hoe mijn zoon zich dagelijks voelt om hem nog beter te begrijpen.

Lieve mensen met nah of andere overprikkelingen: diep respect! En heel logisch dat je af en toe de controle verliest en flipt.

Liefs kelly