Waarom ik niet kan leven met het woord accepteren

Accepteren, ik vind het maar een naar woord. Misschien voelen anderen dat anders. Voor sommigen klinkt het wellicht positief, als een fijn woord. Maar voor mij voelt het alsof ik moet opgeven, alsof ik moet stoppen met vechten. En dat is nu precies wat ik niet wil. Ik wil doorgaan. Niet opgeven.

Tijdens mijn revalidatie, vier maanden na mijn herseninfarct, vertelde het behandelteam me dat zij het idee hadden dat het grootste deel van mijn herstel had plaatsgevonden. Maar ik kon, of wilde, dat niet geloven.
Er was me aan het begin van de revalidatie verteld dat het meeste herstel plaatsvindt in het eerste half jaar. Ik had dus nog twee maanden te gaan! Ik kon nu toch niet opgeven?

En natuurlijk merkte ik zelf ook dat de grote stappen uitbleven. In het begin ging het snel: traplopen, een half uur wandelen, die doelen bereikte ik vrij vlot. Maar een uur wandelen, dat kostte me maanden. Toch bleef ik doorzetten, want mijn volgende doel was duidelijk: twee uur wandelen, zonder pauze. Ik wilde niet geloven dat één uur wandelen het maximaal haalbare was. Ik was toch geen zwakkeling? Opgeven was geen optie.

Maar dan komt dat moment: het besef dat er echt geen grote sprongen meer gemaakt worden. Dat de vooruitgang kleiner wordt, subtieler. Of soms helemaal uitblijft en stilstaat. Het draait dan niet meer om beter worden, vooruitgaan, maar om leren omgaan met wat er is. En daar is het dan weer, dat nare woord: accepteren. En met dat woord ook mijn weerstand.

Gelukkig introduceerde een therapeut een ander woord: verdragen. Dat woord voelt anders voor mij. Verdragen roept bij mij geen gevoel van opgeven op. Het klinkt zachter, menselijker. Bij verdragen mag ik nog steeds mijn best doen, blijven proberen, blijven zoeken naar verbetering. Maar er is ook ruimte om te erkennen dat sommige dingen niet meer beter worden. Dat het maximaal mogelijke behaald is.

Er zijn restklachten gebleven na mijn herseninfarct. Ik ben niet meer wie ik was voor het infarct. Maar ik leer ermee leven. En gelukkig kan ik dat steeds beter verdragen.

Debby kreeg in juli 2023 op 49 jarige leeftijd, geheel onverwacht, tijdens een wandelvakantie in Frankrijk een herseninfarct. Aan 1 kant, vanaf haar oog tot aan haar tenen, was ze verlamd. Lichamelijk is Debby inmiddels goed hersteld, maar de mentale gevolgen zijn groter. Op dit moment is Debby nog aan het onderzoeken naar wat er wél mogelijk is. Haar ‘nieuwe leven’ omschrijft ze nu in haar blogs.

Lees hier alle blogs van Debby