Het belang van muziek in mijn leven

Muziek is altijd heel belangrijk voor mij geweest.

Als puber droomde ik weg bij love ballads, ‘zong’ ik uit volle borst mee met Eros Ramazzotti en genoot ik van de teksten van Van Dik Hout. Na mijn herseninfarct, toen ik in het ziekenhuis in Frankrijk lag, vond ik opnieuw veel steun in muziek. In een omgeving waar iedereen Frans sprak, zocht ik naar iets vertrouwds. Een taal die ik begreep, waarin ik me kon uitdrukken. Nederlandstalige muziek gaf me dat gevoel van herkenning en verbinding. Vooral het nummer Naar huis van Acda en De Munnik. De tekst sloot misschien niet helemaal aan bij mijn situatie, maar het refrein beschreef mijn grootste wens:

“Naar huis, naar huis, ik wil naar huis, naar huis.”

Ik besefte dat ik hulp nodig had na mijn infarct. Wat me overkomen was, kon ik niet alleen verwerken. Ik was dan ook dankbaar dat ik mocht starten met revalidatietherapie. Ook daar speelde muziek weer een belangrijke rol. Ik kon de hulp van therapeuten goed aanvaarden, maar van familie en vrienden vond ik dat moeilijker. Ik probeerde alles nog steeds zelf op te lossen, zoals ik altijd gewend was, ook al voelde ik dat het eigenlijk niet meer ging. Het lied Pak maar m’n hand van Nick & Simon hielp me dat onder ogen te zien. De tekst raakte me:

“Pak nou maar m’n hand, laat mij de weg wijzen. Er is geen probleem als je keer op keer jezelf wilt bewijzen, maar je kunt het niet alleen.”

Het leerde me dat ik de steun van anderen mocht toelaten, dat ik het niet allemaal alleen hoefde te doen. Er waren ook momenten waarop ik mezelf heel zielig vond. Wat me was overkomen voelde als een blok beton dat op me drukte. In die periodes luisterde ik naar Zwaar Leven van Brigitte Kaandorp:

“Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar, alles is voor mij ontzettend moeilijk.”

Die scherpe zelfspot en het sarcasme raakten de juiste snaar. Het hielp me relativeren, precies wat ik op dat moment nodig had. Even weg uit het zware gevoel. Ik ben niet meer dezelfde persoon als vóór mijn infarct. Dat verdragen vond (en vind) ik soms moeilijk. Een therapeut wees me op het lied Ik hou van mij van Harrie Jekkers, en op de mooie versie van Tabitha:

“Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander, want ik ben verreweg de leukste die ik ken. Ik hoef mezelf zonodig ook voor mij niet te veranderen. Ik hou van mij, mezelf, gewoon zoals ik ben.”

Als ik het hoor, rollen de tranen regelmatig over mijn wangen. Want het is niet altijd makkelijk om van jezelf te houden. Zeker niet als je lichaam en geest je zo veranderd hebben, dat je jezelf opnieuw moet leren kennen. Muziek heeft me vaak precies gegeven wat ik nodig had: troost, een lach, kracht of gewoon een beetje lucht op een zware dag. Het blijft bijzonder hoe een liedje je kan optillen, terugbrengen naar jezelf of juist vooruit kan duwen.

En misschien herken jij dat ook. Zet dan dat ene nummer op waar jij blij van wordt, ontroerd van raakt of gewoon even lekker op kunt meezingen. Want soms is één liedje precies wat je nodig hebt.

Debby kreeg in juli 2023 op 49 jarige leeftijd, geheel onverwacht, tijdens een wandelvakantie in Frankrijk een herseninfarct. Aan 1 kant, vanaf haar oog tot aan haar tenen, was ze verlamd. Lichamelijk is Debby inmiddels goed hersteld, maar de mentale gevolgen zijn groter. Op dit moment is Debby nog aan het onderzoeken naar wat er wél mogelijk is. Haar ‘nieuwe leven’ omschrijft ze nu in haar blogs.

Lees hier alle blogs van Debby