HoHoHo… 

Een van de meest bekende kreten is het, het ‘HoHoHo’ van de kerstman. Deze uitroep past goed bij bij de maand waarin we alweer even zijn aanbeland, december! Hoewel December ook gewoon maar een maand is, de laatste van een jaar dat werkelijk alweer voorbijgevlogen is.

Toch is december is ook speciaal en staat gelijk aan een maand vol warmte en liefde… knus, gezellig en sfeervol. HoHoHo… Maar… als je het omdraait staat er ‘OhOhOh’ en dat is precies wat december voor mij is. Het is namelijk een intense, vermoeiende maand, de meest pittige maand van het jaar. Een maand bomvol prikkels in de vorm van lichtjes, geschitter, geknal en gefluit.  

December en de bijbehorende prikkels

December lijkt ook elk jaar vroeger te beginnen; eind oktober verschijnt de eerste feestverlichting en hoe verder richting Kerst, hoe erger het wordt. Waar de één kiest voor een subtiele verlichting, slaat de ander compleet door, met een totale kakofonie van meerdere kleuren, maten en vormen. En dat alles in één tuin. Knipperend, flikkerend en schreeuwerig… hoofdpijn krijg ik ervan, en dat niet alleen. 

Het zijn zoveel prikkels dat mijn lichaam vaak heftig reageert; het suist voortdurend in mijn hoofd, slapen doe ik nauwelijks en als ik dat al doe ben ik er voor mijn gevoel voortdurend bij. Doodmoe word ik ervan en dat is zichtbaar ook. Ik krijg donkere schaduwen onder mijn ogen en er zijn zelfs momenten geweest dat ik mijn ene been nauwelijks nog voor het andere kreeg. 

December is ook letterlijk de meest donkere maand en dat ‘donkere’ zorgt er bovendien voor dat lantaarns, koplampen en feestverlichting schitteren op het wegdek. Hierdoor vind ik het, tegen de tijd dat het donker wordt, lastig om in te schatten of ik bijvoorbeeld kan oversteken. En toch hou ik ook van warm, knus en gezellig samen. Dat is dan weer waar december uitermate geschikt voor is.

Onze fantastische kerstboom

Natuurlijk vroeg ik me ook dit jaar weer af wat ik met de kerstboom wilde doen. Waar ik vroeger nooit twijfelde, doe in het nu elk jaar opnieuw. Al die energie, het spul van zolder halen, het gesleep en het gedoe… Toch werd het ‘zal ik wel, zal ik niet’, dit jaar weer een wel. De boom was absoluut onderdeel van knus en bovendien hadden we niet voor niets de super-dimbare-verlichting-met-heel-veel-standen gekocht. Voor mij geen fel geflikker en geschitter,  maar een sfeervol lichtsnoer dat een zachte, warme gloed verspreidde. 

Het lichtsnoer dat we er overigens samen hebben ingehangen; mijn zoon aan de ene kant en ik aan de andere en doorgeven maar. Deed ik dat niet en liep ik zelf de rondjes om de boom, dan belandde ik al voor het tweede rondje misselijk en duizelig in de boom. 

Het resultaat is uiteindelijk een fantastische boom, met ballen in zachte crèmekleurige en bruine tinten, afgetopt met een fijne slinger in warmbruin. Ook dit jaar staat de boom weer te stralen op zijn vaste plek, in de erker voor het raam. Een plaatje is het! 

Het kerstmenu en zorgen voor rust

Met de feestdagen zo voor de deur zet ik weken van tevoren een timer om het goede bezorgmoment voor de boodschappen in te plannen. Samen met mijn dochter heb ik het kerstmenu bedacht, al had het hoofdgerecht zoals altijd weinig bedenktijd nodig. Stoofvlees wordt het, met pasta en een ‘pain-du-stok’ zoals we het altijd noemen. Een voorgerecht, een bijgerecht en een toet; boodschappen in het mandje en klaar. 

De laatste twee weken voor de Kerst plan ik niets; voor mij geen energievreters als kapper, winkelen en  ‘ik moet nog zoveel’. Ik zorg voor extra rust, voor stilte, voor creatief… energiegevers dus. En ondanks dat bij mij op 1 januari toch echt de vlag uitgaat, is er iets wezenlijk veranderd. Ergens in dit afgelopen jaar heb ik het vechten losgelaten en me gericht op situaties aanvaarden zoals ze zijn. Daardoor lukt het me om met de feestdagen meer te genieten van mijn gezin, de warmte en knusheid.

HoHoHo! 

In maart 2019 krijgt Renate een vreselijk auto-ongeluk en loopt daardoor hersenletsel op. Ze blogt ook op haar eigen website Heibel in mijn hersenpan over de zoektocht naar haar nieuwe ik.

Lees hier de vorige blogs van Renate

Fotocredits: Marloes Bosch – Tijdschrift Margriet