Het onzichtbare verhaal achter mijn herstel

‘Hoi, hoe gaat het met je? Je ziet er goed uit, wat fijn om te zien dat het zo goed met je gaat.’

Ik glimlach en antwoord: ‘Dank je wel.’ Want ik bén ook heel dankbaar, ik ben van ver gekomen. Door mijn infarct was ik volledig verlamd van mijn oog tot aan mijn tenen. Dankzij trombolyse, intensieve revalidatietherapie, eindeloos veel oefenen, keihard werken en ja, een gezonde dosis geluk, ben ik lichamelijk goed hersteld.

Lichamelijk herstel zichtbaar, mentaal onzichtbaar

In het begin was ik vooral gefocust op de zichtbare, lichamelijke problemen. En gelukkig knapte ik stap voor stap op: ik kon weer lopen, fietsen, bewegen. Pas later kwam er bij mij ruimte om stil te staan bij wat er mentaal veranderd was. Want ik voelde het steeds duidelijker: ik was niet meer dezelfde.

Lichamelijke problemen zijn duidelijk, voor jezelf en je omgeving. Een arm of een been die niet doet wat je wilt, een scheef gezicht, moeite met praten … dat zie je.
Maar mentale klachten zijn vaak onzichtbaar. Ik vergelijk het nog weleens met een stuk fruit dat er van buiten gaaf en fris uitziet, maar van binnen beurse plekken heeft.

Onzichtbare worstelingen

Omdat je het niet ziet, denken mensen vaak dat het goed met je gaat. En eerlijk gezegd: voor mijn herseninfarct dacht ik er ook zo over. Als iemand er prima uitziet en langswandelt of fietst, is er toch niets aan de hand met die persoon?

Hoe leg je dan uit dat het toch niet goed met je gaat, terwijl je er aan de ‘buitenkant’ prima uitziet? Of misschien nog wel belangrijker: moet je het eigenlijk wel uitleggen?

Kiezen aan wie je het vertelt

In het begin voelde ik sterk de behoefte om het aan iedereen te vertellen en uit te leggen. Maar dat doe ik nu niet meer.

Tegenwoordig kijk ik beter of iemand oprecht vraagt hoe het met me gaat. Ik probeer aan te voelen of iemand écht naar mijn antwoord wil luisteren. En soms zeg ik dus dat het goed gaat, ook al voelt het niet zo. Niet omdat ik het niet wil vertellen, maar ik wil mijn energie bewaren. Ik kies ervoor mezelf niet uit te leggen aan mensen die het toch niet willen horen of begrijpen. En ik denk altijd maar: ze bedoelen het vast goed.

Aan mijn dierbaren, mensen die me echt kennen en zien, vertel ik wél hoe het echt met me gaat. Dat zijn de mensen waarvan ik energie krijg, niet verlies. Zij zijn er tijdens de goede én de moeilijke momenten. Ze weten hoe ik veranderd ben en zien ook wat er schuilgaat achter het ogenschijnlijk ‘normale’ plaatje.

En dat voelt waardevol, dat ik zulke mensen om me heen heb.

Debby kreeg in juli 2023 op 49 jarige leeftijd, geheel onverwacht, tijdens onze wandelvakantie in Frankrijk een herseninfarct. Aan 1 kant, vanaf mijn oog tot aan mijn tenen, was ze verlamd. Lichamelijk is Debby inmiddels goed hersteld, maar de mentale gevolgen zijn groter. Op dit moment is Debby nog aan het onderzoeken naar wat er wél mogelijk is. Haar ‘nieuwe leven’ omschrijft ze nu in haar blogs.

Lees hier alle blogs van Debby