Pip wil hulp van agent na aanrijding

Tien hapjes

Nu weet ik ook wel dat mijn brein anders werkt maar toch…

Inmiddels wordt mijn omgeving ook 60 plus en hebben we dus feestjes.
Op dit feestje moeten we in de tuin blijven zitten en wachten tot de gastvrouw weer verschijnt. Zij is ook de jarige die zestig wordt dus , het zal wel.

Het grote moment is daar, begrijp ik. Het buffet wordt geopend en daar houd ik wel van. Dan hoor ik de gastvrouw verder praten. Het is de bedoeling dat je niet meer dan tien hapjes uitkiest en van de twee grote schalen niet teveel pakt. We zijn tenslotte met een groep. Mmm..zucht. Kan ik al lopen?, denk ik dan. Het verhaal gaat verder. Je mag niet tien dezelfde hapjes pakken. Ik voel een enorme lachkriebel opkomen en vraag me af of ik pen en papier mee moet nemen.

Aan onze tafel wordt al naar mij gekeken met pretoogjes. Ik kan gelukkig nog mijn mond houden als ik Kees hoor zeggen dat hij wel de hapjes voor mij gaat halen.

Met een blik op de tassen en stoelpoten om ons heen zegt Kees nog liefjes, blijf jij maar zitten. Olga kijkt mij lachend aan. “Houd jij de stand bij Pip?”

Na de eerste ronde bedenk ik dat de partner van mijn buurman niet mee is gekomen. “We hebben dus nog tien hapjes te verdelen!”, roep ik enthousiast.

De sfeer aan tafel is meteen hilarisch. We zitten namelijk met zijn vijven en welke twee hapjes mag wie dan hebben. Het wordt positief lekker busy in the headquarters, (mijn brein) .

Ik ben niet meer te stoppen, zoals helaas, gewoonlijk. “Even opletten wie er niet tot tien hapjes komt”, geef ik aan. “Nou, ik blijf niet lopen hoor”, zegt Kees. “Nou, dan haal je gewoon alle hapjes die er nog staan, want volgens mij is iedereen uitgegeten. Werk nou even mee Kees. Je kan toch zeggen dat je het overzicht kwijt bent.” “Dat kan dus niet, dat hoort bij jou Pip en niet bij mij”, zegt Kees.

“Jij blijft zitten hoor”, zegt Olga gauw. “We nemen nog een wijntje en schrijf jij er maar een mooie kruimel over.” “Je denkt toch niet dat iemand dit gelooft he”, zeg ik dan. “Oh ja hoor”, geeft Kees aan, “wij zijn je getuigen”. Proost!