Een vakantie die veranderde in een nachtmerrie

Hartje zomer, 2013. Ik was in Bodrum, een badplaats in Turkije. We waren op vakantie met het gezin, samen met mijn neef en een bevriend stel van mijn ouders. Het was de tweede dag dat we in ons all-inclusive vakantieresort verbleven en het was bloedheet. Dus we zochten het zwembad op. Om een uur of 16.00 uur kwamen we bij elkaar voor het vier-uurtje: een stukje cake, die we aten op het terras. Mijn moeder greep plotseling naar haar nek, en klaagde dat ze daar pijn had. We reageerden er niet echt op.

Vervolgens stond ze op uit haar stoel, terwijl ze bleef vasthouden aan de armleuning. ‘Mama, gaat het?’ was mijn eerste reactie. Geen antwoord. Mijn vader, die een medische achtergrond heeft, keek haar aan, en zag dat er iets niet goed was. Hij stond op en begeleidde haar naar een stoel in het restaurant, naar binnen. Ze staarde voor zich uit, en gaf geen kik. Of reactie.

Geen reactie

Steeds meer mensen werden nieuwsgierig, ook het personeel van het resort kwam poolshoogte nemen. Het begon een situatie te worden. Mijn vader deed een aantal medische testjes bij mijn moeder ter plekke. Nog steeds geen reactie. Ik merkte onrust bij hem. Ik ging voor mijn moeder zitten. Zwaaiend, voor haar gezicht. Ik wilde dat ze reageerde, raakte in paniek. Ik moest huilen. Maar het was soort glazige, nietszeggende gezichtsuitdrukking waarvan ik weet dat als ik het weer voor me haal, ik precies kan herinneren hoe dat gevoel van wanhoop voelde.

Van hoteldokter naar het ziekenhuis

Vanaf dat moment ging het snel. In een rolstoel werd mijn moeder naar de ‘hoteldokter’ gebracht. Die zag ook dat het foute boel was. Met spoed werd ze, in een ambulance, naar een Turks ziekenhuis gebracht, samen met mijn vader. Mijn broertje, neef en ik bleven achter op het resort. Dankbaar was ik, dat zij bij me waren. Het idee dat we samen waren, liet me goed voelen.

De moeder van de inmiddels 23e jarige Esther kreeg in 2013 op vakantie een hersenbloeding. Met haar blogs wil Esther iets betekenen voor kinderen die een ouder hebben met NAH. Ze wil het onderwerp bespreekbaar maken, want ook voor deze kinderen is het heel moeilijk.