Bibber is weg!

Na de laatste ronde maatgemaakte therapiemix loop ik er lekker bij. Niet als korte adrenalinerush, nee, langdurig, al maanden achter elkaar.

Voor de geïnteresseerden: Die mix bestond uit (onderdelen van de) Pijn Reset Methode, ASITT, ReAttach, Levensfases en Niet-helpende concepten en overtuigingen. Wel helpend was en is de Polyvagaal theorie die mij duidelijk maakt wat de samenhang is tussen mijn neurologische en mentale conditie.

Waarom die nieuwe ronde zo goed aansloeg, dat begrijp ik nog steeds niet goed. Sommige oefeningen deed ik jaren geleden ook al, zonder resultaat, nu helpen ze enorm.

Drie batterijtjes extra

De eerste weken waren bijna ongelofelijk. Wat gaaf dat activiteiten zomaar kunnen, zonder grote voorbereiding of lange hersteltijden. Die constante (onbewuste) alertheid op wat er om me heen gebeurt en hoe ik daarop reageer is niet meer nodig. Die bibber is weg. Dagplanning loslaten, meer doen dan je dacht, slapen als een blok en de volgende dag gezond weer op.

Het werkt. Alsof ik drie batterijtjes extra heb. Lichtheid in mijn leven. Uren achter elkaar actief zijn in plaats van maximaal twee uur. Dingen doen waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Naar zwemles met een kleinkind. Mijn trouwring omdoen. Een nachtdienstje draaien bij een pasgeboren tweeling. In de ballenbak bij een krijspaleis. Naar een bruiloft. Een beukenhaag uitgraven. Stofzuigen en klussen zonder oordoppen. Een uurtje muziek luisteren. Nieuwe hardloopschoenen kopen want ja…

Meer rust, plezier, ontspanning, ieder succesje geeft meer zelfvertrouwen.

Wennen

Bijzonder om te merken hoe mijn sociale omgeving is gewend aan hoe ik erbij liep. Of: er juist niet bij liep of bij was – mijn lief ging meestal alleen, reken niet op Menno (die zich daarbij had neergelegd). Nu is hij er wel bij en dat is wennen voor haar, mij en alle partijen. Mijn schoondochters kenden me zelfs niet anders. Zo blij mee!

Het went snel, mijn nieuwe normaal. Oudere karaktertrekken steken de kop op: ongeduld, multitasking, graag nieuwe dingen aanpakken. Dat is balanceren onder het motto: je weet waar de grens ligt als je er overheen gaat. Dat leer ik vanzelf.

Ik heb dingen aangepast in mijn vrijwilligerswerk, klussen teruggegeven en ik ga binnenkort iets volledig anders doen. Dat had ik nooit gedacht!

Ik merk ook dat ik eigenlijk geen behoefte meer heb aan alle CVA en de-gevolgen-daarvan informatie, alsof ik daar een mentale punt achter heb gezet. Het was waardevol maar nu niet meer. Daarom is dit mijn laatste blog voor de Hersenstichting.

Onherroepelijk

Andere CVA gevolgen zijn onherroepelijk: ik blijf stressgevoelig (afspraken, emoties en gedoe blijven lastig), mijn korte termijn geheugen hapert vrolijk verder (o, wat goed dat ik er nu aan denk, laat ik het meteen maar even doen) en vooral lange nachtrust en de dag langzaam opstarten blijven belangrijk. Goed organiseren helpt. Af en toe steekt brainfog op en soms voel ik dat een ‘makke dag’ nodig is.

Ben ik genezen? Nee, duidelijk niet. Ben ik er beter aan toe? Jazeker. Ik mis bibber helemaal niet!

Menno kreeg in november 2011 een beroerte. Hij kan helaas niet meer werken, maar doet nog wel vrijwillig teksten schrijven. Zo ook voor de Hersenstichting!

Lees hier alle andere blogs van Menno