Een beetje hip

Misschien verwacht je het niet bij mij, maar mijn dochter is best hip. Ik bedoel: terwijl ze studeerde, reisde ze ondertussen naar Ibiza en Dubai om op kinderen te passen bij bekende mensen. Ze drinkt matchakoffie, had al snel een balayagekapsel, schiet koffietjes in en woont samen in Amsterdam. Ik vind dat best hip.

Ik voel me echter helemaal niet hip meer. Dat ben ik, denk ik, ook niet geweest. Maar goed, wanneer mensen vragen van wie ze het heeft, kijkt toch iedereen naar mij.

Mijn niet-hip-zijn bestaat sinds mijn hersenbloeding o.a. uit moe zijn, overprikkeling, één ding tegelijk doen. Ik rommel wat aan. Dat betekent dus: niet samen met haar een hele dag winkelen en niet even met de auto naar haar toe om samen te lunchen of naar een voorstelling te gaan.

Wat ik wél doe

Maar wat ik wél doe, is kijken hoe het wél kan, wat ik wél kan doen met mijn beperkingen, en hóe dan. Zeg maar: in de actiestand. En alles wat ik dan onderneem, vind ik toch best “hip”. Zo ben ik mystery guest geworden, ongeveer twee keer per jaar, voor Stichting Onbeperkt Genieten. Ik ga voor hen naar een prikkelarme tentoonstelling en beoordeel wat helpend is en wat niet. Best hip, toch?

Toen ik destijds in het ziekenhuis lag en mijn man haar belde om te vertellen wat er gebeurd was, wilde mijn dochter meteen helpen. Het liefst had ze, denk ik, mijn kussen opgeschud, de dokters geholpen en iedereen aan de kant gezet, en mijn kamer prikkelvrij gemaakt. Terwijl andere mensen eerst wat tijd nodig hebben om het te verwerken, kwam zij meteen in de actiestand. Ze wilde zich nuttig voelen en niet machteloos toekijken. Maar goed, tja, ze kon daar niet zoveel in actie komen — je bent namelijk in een ziekenhuis. Daar draait de organisatie door. Je voegt in en gaat mee met het systeem. En toch, toch deed ze heel veel: namelijk er zíjn.

Onze nieuwe weg

Samen zoeken we alweer een tijdje onze nieuwe weg. Maar soms zou ik nog wel een beetje hipper voor haar willen zijn.

“Mam,” zei ze laatst, toen ik in Amsterdam was, “we gaan een blokje om en halen een matcha latte to go voor in het park.”

En voor even, heel even, voelde ik me samen met haar toch een beetje millennium-hip.

Tijdens haar werk kreeg Susan een hersenbloeding (een SAB NNO). Na een aantal dagen ziekenhuis dacht ze wel weer beter te zijn, maar niets bleek minder waar. Een revalidatietraject volgde. Inmiddels werkt Susan helemaal niet meer. Ze heeft veel last van vermoeidheid, prikkels etc. Toch blijft Susan in mogelijkheden denken en probeert er het beste van te maken! Susan: “Dat levert soms verrassende dingen op.” Naast blogs voor de Hersenstichting schrijft/interviewt Susan voor de NAHerstel Academie.

Lees hier alle andere blogs van Susan