Het komt nooit uit

Ik had er zo’n zin in: een etentje met mijn partner en familieleden. Ik had een tafeltje gereserveerd en nam rustig de tijd om me klaar te maken. Douchen, opmaken, mijn haar doen—alles verliep volgens plan. We hadden twee uur later afgesproken, dus ik had nog ruim de tijd.

Niet nu?! 

Maar toen ik mijn mascara opdeed, zag ik mezelf raar in de spiegel. Het is moeilijk uit te leggen hoe het eruitzag, maar ik herkende de klachten meteen. Nee hè, niet nu! Ik wist wat dit betekende. Altijd vervelend, maar nu helemaal, vlak voordat we uit eten gingen. Het rare zien veranderde al snel in bliksemflitsen in mijn zicht. Ik wist het al: er kwam een aanval aan. Meteen nam ik mijn pijnstillers, in de hoop dat ze de ergste hoofdpijn konden onderdrukken. De andere klachten hielden ze niet tegen, maar de pijn zou hopelijk minder hevig zijn. Ik kon niets doen tegen de tintelingen en de verlammingen, dus ging ik even liggen. Maar de tijd tikte door, en het etentje kwam dichterbij.

Welke keuze is het beste om te maken… 

Nog een half uurtje te gaan. De zenuwen sloegen toe, ik werd gestrest en paniekerig. Waarom nu?! Mijn partner stelde voor om af te bellen als het niet ging, maar ik wilde dat niet. Met moeite kreeg ik dat gezegd. Gelukkig verdwenen de bliksems en zakten de meeste tintelingen weg, dus we besloten toch te gaan. Achteraf weet ik niet of dat de beste keuze was. Mijn spraak was nog onduidelijk, het lukte me nauwelijks om woorden te vinden. Mijn hand was verdoofd en de tintelingen deden pijn. Bij het restaurant aangekomen, stond mijn familie al te wachten. Ik zei alleen “hoi” en verder niet veel. Ze merkten meteen dat er iets was, want normaal ben ik een kletskous. “Gaat het wel?” vroegen ze. Ik kon alleen stamelen: “Aanval gehad… nog niet helemaal over.”

Binnen aan tafel had ik totaal geen honger. Toch probeerde ik luchtig te doen, een beetje te lachen en gezellig mee te praten. Langzaam begon alles te zakken. Mijn hand deed nog steeds pijn en het bestek vasthouden was lastig, maar ik at rustig. Ik wilde niet dat mijn klachten de sfeer zouden verpesten.

Gelukkig alles weer onder controle

Bij het nagerecht was ik eindelijk helemaal klachtvrij. Geen hoofdpijn gekregen, gelukkig. Al voelde ik me alsnog uitgeput—moe van het proberen leuk te doen terwijl ik me niet goed voelde, moe van de intense klachten die mijn lichaam had doorgemaakt. Zelfs paniek en angst kwamen nog even langs, maar met gecontroleerde ademhaling zakte dat gelukkig weer.

Toch ben ik blij dat ik ben gegaan. Het voelde als een kleine overwinning. Niet zoals ik had gewild, maar ik was sterker dan de migraine. Het heeft me veel energie gekost en ik heb daarna flink moeten rusten, maar het was de moeite waard. Alleen hoop ik dat, als er een volgende aanval komt, het op een moment is dat ik gewoon thuis ben—met tijd om op bed te liggen en uit te rusten.

Lees hier de vorige blog van Petra

Petra wil graag haar ervaringen delen, omdat deze aandoening vaak wordt onderschat. En zodat andere mensen met (aura) migraine weten dat ze niet de enige te zijn met deze vervelende klachten.