Melinda loopt de Sunset Walk: ‘Het is tijd voor meer bekendheid over hersenaandoeningen’

Toen Melinda op haar 23e een herseninfarct kreeg, hoorde ze steeds weer dezelfde reactie: “Daarvoor ben je toch veel te jong?” Zelf dacht ze ook altijd dat het iets voor oudere mensen was. Om vaker het gesprek te voeren over hersenaandoeningen, loopt Melinda mee met de Sunset Walk op 5 juli, samen met een groep vrienden en familie die haar steunt.

Melinda weet inmiddels als geen ander hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Ze stond op het punt naar huis te gaan na een werkdag bij de verzekeraar waar ze als schadebehandelaar werkte. Ze kletste nog wat met haar collega’s toen haar telefoon meerdere keren uit haar handen viel. “Mijn collega vroeg: ‘Gaat het wel?’. Toen begon ik ineens rare woorden uit te kramen. Mijn mond hing scheef. Toevallig had zij drie weken eerder haar BHV gehaald. Ze twijfelde geen moment en belde direct 112.”

Leven met onzichtbare gevolgen van een hersenaandoening

Wat er volgde, was heel verwarrend voor Melinda. “In mijn hoofd zei ik tegen de ambulancebroeder de juiste woorden, maar wat eruit kwam klopte totaal niet. Dat was heel gek. Ik wist precies wat ik wilde zeggen, maar mijn brein gaf een andere boodschap door.” In het ziekenhuis volgden weken van onzekerheid en onderzoeken. “Omdat ik zo jong was, werd ik volledig binnenstebuiten gekeerd. Uiteindelijk bleek het te gaan om een zeldzame, niet-bacteriële hartklepontsteking. Daar moest ik een openhartoperatie voor ondergaan.”

Fysiek is Melinda inmiddels redelijk hersteld, maar ze kampt nog dagelijks met de onzichtbare gevolgen van haar infarct. Moeite met concentreren, snel overprikkeld zijn, moeite met tijdsbesef en woorden die soms niet komen. “In een restaurant hoor ik letterlijk álles. Dat filtertje ontbreekt. En als iemand naast me ook praat, kan ik het gesprek tegenover me niet meer volgen. Dat is lastig uit te leggen. Mensen die me niet goed kennen, merken het vaak niet – totdat ik over mijn grens ga.”

Samen lopen voor verandering

Juist daarom loopt Melinda dit jaar mee met de Sunset Walk van de Hersenstichting. “Vorig jaar kon ik niet meedoen, omdat ik net geopereerd was. Maar mijn vrienden en familie gingen wel. Ik was erbij om hen aan te moedigen en dat voelde zó goed. De sfeer, de saamhorigheid, het besef dat je allemaal voor hetzelfde doel loopt, ook al heeft iedereen een ander verhaal… Dat raakt echt.”

Dit jaar loopt ze zelf mee. Met haar team van zo’n acht lieve mensen aan haar zijde. “We doen het om geld in te zamelen, want elke euro voor meer onderzoek naar hersenaandoeningen is welkom. Maar voor mij is het net zo belangrijk dat er meer openheid komt. Hersenaandoeningen zijn niet altijd zichtbaar. En ze treffen niet alleen ouderen. Ik wil ook dat jonge mensen weten dat ze niet alleen zijn.”

Daarom startte Melinda ook een eigen Instagramaccount: @liefsmelinda. “Voor mijn eigen verwerking, maar ook voor anderen. Toen ik ziek werd, zocht ik iemand die hetzelfde had meegemaakt. Iemand die me kon laten zien dat je leven niet voorbij is.”

Supertrots op haar team

Melinda is dankbaar voor de steun van haar vriend, familie en vrienden. “Mijn vriend werkt in de zorg, met mensen met epilepsie. Hij begrijpt veel, ziet eerder dan ik wanneer ik rust nodig heb. Dat is zo fijn. En ik ben supertrots op mijn team. Ze staan zelfs bovenaan de donatielijst van de Sunset Walk. Dat ze zich er zo voor inzetten, betekent echt veel voor me.”

Sunset Walk: lopen voor jezelf én voor anderen

Op 5 juli, bij zonsondergang, loopt Melinda samen met haar team door de duinen. Voor de Hersenstichting. Voor meer onderzoek. Voor meer herkenning. En voor iedereen die, net als zij, te maken kreeg met een hersenaandoening, jong of oud. “Het is zo belangrijk dat we hierover blijven praten. Mijn hersenen voelen soms als een puzzel die ik elke dag opnieuw moet leggen. Maar met de juiste mensen om me heen, en de juiste steun, lukt dat steeds beter.”